Dzieci pozostaną dziećmi

Trzy losowe wspomnienia z dzieciństwa:

1

— Iwonka, co tam się dzieje…??!!!! — krzyczy zaniepokojona Mama, wyglądając na mnie z balkonu.

Razem z bandą chłopaków z podwórka udajemy akurat wojowników Ninja. Okładając się czym popadnie, nabijamy sobie kolejne guzy i siniaki, wyjąc dziko wniebogłosy.

— Nic, Mamo, my się tak tylko bawimy! — odpowiadam, przyjmując kolejnego potężnego łupnia konarem przez plecy.

2

Mamie cudem udaje się mnie oblec* w wyjściowe, bieluśkie getry z pięknymi koronkami na kolanach.

— Mogę już iść na dwór, mogę????!!!! — krzyczę z jedną nogą na klatce schodowej.

— Możesz, ale za 10 minut bądź z powrotem, bo jedziemy do wujka na urodziny. Uważaj, żeby getrów nie upaprać do tego czasu. A już w szczególności nie łaź po drzewach!

Dwie minuty później już wiszę na gałęzi.

Kolejne 30 sekund — kolano do szycia, getry do wyrzucenia.

3

Przygotowania do Pierwszej Komunii Świętej.

Upieram się, że nie założę lakierków. Z początku wszyscy podśmiechują się tylko i niedowierzają. Nie pomagają jednak późniejsze prośby ani groźby — za nic nie daję wyciągnąć się z domu na zakupy.

Jako jedyna dziewczynka w całej szkole przyjmuję Komunię w białych, sznurowanych laćkach bez połysku.

A teraz dla porównania trzy losowe wspomnienia z ostatnich trzech lat:

1

Znowu bawię się w wielkiego wojownika. Łamię palec u nogi zasadzając kopa koledze z klubu sztuk walki.

2

Wybieram się w samotną podróż na południowy wschód. Plecak pęka w szwach, ale Mamie cudem udaje się mnie jeszcze namówić do spakowania zapasowych spodni.

— Tylko nie jedź do Nadniestrza ani na Ukrainę, bo tam teraz wojna.

Dwa tygodnie później korzystam z zapasowych gaci przekraczając mołdawsko-ukraińską granicę.

3

Przygotowania do pierwszego lata w Polsce po długich wojażach.

Upieram się, że napiszę książkę.

Z początku wszyscy podśmiechują się tylko i niedowierzają. Nie pomagają jednak późniejsze prośby ani groźby — za nic nie daję wyciągnąć się z domu ani nad jezioro, ani na spacer.

Jako jedyna dziewczynka w okolicy nie cieszę się latem. Zamknięta w domu na cztery spusty piszę „Dziurę w podróży”…

Jak widać, nic się nie zmienia… dzieci pozostają tylko dziećmi.

No, może nie do końca.

Jedyne, czego zaniechałam z czasów dzieciństwa, to sposób jedzenia kanapek z pasztetem.

Za bajtla** zwykłam była spożywać je oglądając telewizor (to akurat nie zaskakuje), siedząc… na głowie (!) — zamiast klasycznie — na czterech literach.

Wciskałam się w róg wersalki, dzięki czemu miałam podparcie dla tułowia z dwóch stron. Dodatkowo pomagałam sobie utrzymać równowagę ręką niezajętą akurat wrzucaniem kanapek do paszczy.

Ten jeden jedyny zwyczaj zarzuciłam dekadę temu. Ale tylko dlatego, że wywaliłam telewizor do hasioka**!🙃

*oblec — ubrać

**za bajtla — w dzieciństwie

***hasiok — śmietnik