Przejdź do głównej zawartości

Posty

Wyświetlanie postów z 2013

Z Woodstockowego deszczu pod weselną rynnę

Jest 4.20 nad ranem. Ktoś ciągnie mnie za łydkę. Giry mam na dworze, bo nie zmieściły się do środka, więc nie widzę kto to. Razem ze mną, w mikroskopijnym namiocie jednoosobowym, śpi Kielon, też z odwłokiem w środku i nogami wywalonymi na zewnątrz.   - Mamuśka, kazałaś się obudzić, jedziecie na wesele - rozpoznaję głos Amiga, którego poprosiliśmy dzień wcześniej o zorganizowanie nam pobudki. - Okej, dzięki. A już się wystraszyłam, że mi nogę chcą ukraść - odpowiadam zaspana. No co, skoro swego czasu na Woodstocku glany nocą z nóg  kradli, to kto wie? Szybko składamy nasz badziewny namiot. A raczej zwijamy go tylko byle jak, bo cały się klei od błota. Zimno i mokro wszędzie! Niemalże truchcikiem zachodzimy na parking. Unolot stoi na swoim miejscu. Spoglądamy na siebie znacząco i pakujemy się do środka. DWA DNI WCZEŚNIEJ, W DRODZE NA WOODSTOCK. PIERWSZY UPADEK UNOLOTA. - To będzie 350 złotych za lawetkę i 150 za mechanika. Pech chciał, że poczciwy fiat Uno padł nam na samym śr

Morda nie szklanka?

Podobno morda nie szklanka, nie potłucze się. No chyba, że się ma kichawę jak Iwona Dziura, a przeciwnik nie cofnie się nawet przed wrzuceniem cię na ścianę. Dziesiąta minuta meczu. Ląduję nochalem w drabinkach gimnastycznych okalających boisko do gry w kosza. Słyszę lekkie chrupnięcie i momentalnie czuję, jakby w głowie eksplodował mi worek wypełniony jakąś gorącą mazią. Zanim ktokolwiek orientuje się, co się stało, zakrywam twarz dłonią i biegnę prosto do WC, zostawiając za sobą krwawą ścieżkę. Jucha wali jak z jakiej krtani rytualnie ubijanego zwierza, jest kompletnie nie do opanowania. Podczas gdy krwawe skrzepy zapychają to jedną, to drugą umywalkę, przybiega zaalarmowana przez kogoś pielęgniarka. Dostaję zimny okład i polecenie trzymania klamki wysoko. Po kilkunastu minutach, krwotok cudem mija. Pielęgniarka biadoli, że kulfon jest złamany. - Trzeba natychmiast jechać do szpitala! Nastawić! Operować! – lamentuje. Łatwo jej mówić “do szpitala”. Kichawa się sama nie z

Jak siostry Dziurówny życzenia do babci składać pojechały...

Oglądaliście komedię “Nic nie widziałem, nic nie słyszałem”? Głuchy i ślepy w duecie stawiają czoła czyhającym na nich gangsterom. My, siostry Dziurówny, stanowiłyśmy dzisiaj podobny zespół. Skład: Ja – noga w gipsie i dwie kryki do podpórki. Ela – moja siostra – w zaawansowanej ciąży, wygląda jakby połknęła ogromną piłkę. Zakaz dźwigania i przeciążania się pod groźbą wczesnego porodu. Obie ślepe, precyzując: krótkowidzące. Misja : wizyta u babci w Zabrzu. Składanie życzeń. Herbatka, ciasteczko. Kolacja: frankfuterki i sałatka. 17:00 Planowo: wyjazd Stan rzeczywisty: szamoczemy się na ganku Dobrze, że przy wieszaku na kurtki mamy prowizoryczną ławeczkę, bo Ela w drodze z salonu już zdążyła się zasapać. Przysiada. Mam obawy, czy deski wytrzymają jej ciężar. A jednak sukces. Teraz schyla się po buty. Brzuszysko rozlewa się na boki, zasięg rąk prawie zerowy. Nadchodzę z pomocą. Łapię buciory w kule jak w kleszcze i podaję siostrze. Jeszcze parę miesięcy o krykach

Bida Amsterdam

Bieda, braciszkowie! Piniendzy brak, a żywot mój cały oczekiwaniem na pierwszą wypłatę! Bez kasy nie ma roweru, a bez roweru nie da się poruszać w Amsterdamie!!! Oto, co przeżywam dzień po dniu w drodze do pracy… Z uwagi na brak funduszy, zwykłam chodzić na piechotę. Czterdzieści minut. W zależności od dnia, tygodnia i godziny jest to mniej lub bardziej, ale zawsze w jakiś sposób uciążliwe. Najgorzej jest o łikendowych porankach. Ulice pełne imprezowych niedobitków. Co trzeźwiejsi trują dupę o papierosa, ogień, numer telefonu i bóg wie co jeszcze. Ci w nieco gorszym stanie dosłownie wpadają na ciebie zataczając się od krawężnika do krawężnika. Do tego przeważnie wymachują na lewo i prawo jakimś rozpaćkanym hamburgerem i jeśli tylko w porę nie zareagujesz rękami, jesteś cały w majonezie czy innym tłustym garmażeryjnym syfie. Jednocześnie musisz uważać, żeby nie wdepnąć w: a) kupę, b) niedojedzonego kebaba, c) kawałek rozminowanej w sylwestra petardy (tak, jest koniec stycznia

Amsterdamski Wnerw

Drugi dzień w pracy. Koleżanka u której jestem na szkoleniu przestaje mnie traktować jak mózgowego impotenta. Teraz jestem już tylko lekkim przygłupem. Muszę sobie kupić rower – po drodze z pracy miałam ochotę zrzucić pierwszego z brzegu ulizanego frajera do kanału i zawłaszczyć jego bicykla. Głupi jesteśmy, trzeba było brać od ugandyjskiego majstra jak proponował 150 Euro za trzy używane rowery... Idę z buta, 40 minut. Rozglądam się: same brzydkie mordy. Dziewięć dni i ANI JEDNEGO przystojnego faceta, aż trudno w to uwierzyć. Zdecydowanie nie powinnam opuszczać tego kraju nagle – mogłabym przeżyć traumę widząc zbyt dużo ładnych ludzi naraz po takiej przerwie. Jakby mnie teraz wywiało, dajmy na to, do Australii, to bym se musiała kołnierz ortopedyczny zmontować, żeby mi szyi nie wykręciło od oglądania się za surferami. Nabrałam podejrzeń, że słowo “Holandia” oznaczało pierwotnie “kraj brzydkich ludzi”. Gosia pociesza mnie, że przynajmniej są mili. Maro mówi, że muszą być mili, skor

Amsterdam SZAFA

Pierwszy dzień w pracy. Oczywiście spóźniona – 7 minut na mnie to i tak dobrze, szef powinien się cieszyć. Szkolenie. Z palcem w nochalu ogarnę wszystko w parę dni. Za bardzo to się tam nie będę przemęczać – dzień dobry, poproszę pieniążki, dziękuję, tu jest klucz, tam jest pokój, znajdźcie se go sami. Jak macie jakiś problem, to wio do kofiszopu albo na Czerwone Latarnie. Zmiany dzienne – książeczka i kawusia, zmiany nocne – spanie. Podczas gdy ja zgłębiam tajniki pracy na recepcji, Rosia i Marek nadzorują dalsze prace ugandyjskiej ekipy remontowo-budowlanej na naszym kwadracie. Rączka od prysznica zamontowana, pralka już nie cieknie (przynajmniej na razie), lodówka śmiga i lata. Właściciele mieszkania są oburzeni ustawieniem mebli w moim pokoju: - Ale szafa??!!! W tym miejscu??!! Co sąsiedzi pomyślą??!! Nie wiemy do końca o co im z tą szafą chodzi, ale o ile się do tej pory zastanawiałam gdzie by tu ten mebel przestawić, tak obecne jego położenie zaczęło mi się podobać!

Amsterdam Majstrzy

Ugandyjska ekipa remontowo-budowlana poczyniła wielkie postępy na naszym mieszkaniu. Karnisze zostały zamontowane. To, że jeden z nich był za długi nie stanowiło żadnego problemu – przecież co to za filozofia wyrżnąć nim o ścianę i złamać??? Wymiary drugiego były okej, ale przy montażu “delikatnie” się omsknął i porysował mi ścianę. A co tam, przecież zostało im pół rolki tapety ze starego mieszkania, to se mogę jutro pasek przykleić, nic trudnego. Pralka podłączona, a jakże! Tylko tutaj trochę cieknie jak się odkręci, coś z tym zrobimy jutro. Rączka od prysznica też może poczekać – przecież to nie produkt pierwszej potrzeby. No, ale koniec końców mieszkanko wygląda fajnie, są jeszcze tylko małe niedociągnięcia. Iwona Dziura idzie jutro do roboty – pierwszy dzień, to się trzeba pokazać. Oby pierwszy nie okazał się ostatnim. Trzymajcie kciukasy złamasy. Jeśli post ten będzie się cieszył odpowiednim zainteresowaniem, to może i jutro wydzielę dwie minuty z mojego cennego c

Etykiety

Pokaż więcej