Przejdź do głównej zawartości

13-sty miecz


Kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie, Braciszkowie.

Robiąc rano śniadanie, chwyciłam wielki, kuchenny nóż, by przeciąć świeżą bułeczkę w pół.

— Ciachhhhh… — stęknęła bułeczka, przeszyta ostrzem w ułamku sekundy. A zaraz za nią moja dłoń, ugodzona przy tej okazji zupełnie niespodziewanie .

Wydawało mi się, że ledwie drasnęłam śródręcze, ale fontanna trysnęła taka, jakbym co najmniej odrąbała sobie dwa palce… Choć rękę udało mi się obwiązać bandażem już po kilku minutach, krwotok nie ustał. Wyraźnie pomogło dopiero dźwignięcie i utrzymanie dłoni na wysokości głowy — powyżej poziomu serca. W takiej pozycji ciała — z lewą ręką uniesioną jakby w geście zgłaszania się do odpowiedzi czy też raczej głosowania spędziłam pół dnia z posiłkami włącznie.

Czy to kara za nadgorliwe namawianie innych do głosowania na „Dziurę w podróży” w plebiscycie Najlepsza Książka na Jesień 2017? Być może, choć skłaniam się ku innej teorii…

PS. A Wam jak upłynął piątek trzynastego?

PS.2 Jak trafnie podsumował kolega: opisana sytuacja jasno dowodzi, że... moje miejsce nie jest w kuchni! xD
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Etykiety

Pokaż więcej

Popularne posty z tego bloga

Chomiczy pogrzeb

"(...) Pogrzeb odbywa się w godzinach wieczornych na skwerze poza terenem hostelu — zapewne by uniknąć zbytniego zainteresowania ze strony kociej rodziny winowajcy. Drobne chomicze ciałka w pudełku po butach przykryte są całunem z ręcznie haftowanej chusteczki do nosa. Po oddaniu honorów, zostają złożone do masowej mogiły pod dębem. Recepcjonista trzyma się dzielnie. Ja, nękana wyrzutami sumienia, gorzej. Może gdybym pomogła chłopakom przy deskach, zamiast siedzieć sobie na kanapie i biernie obserwować, trzy małe duszyczki nie ulotniłyby się na moich oczach, a recepcjonista nie obwiniał się teraz za ich śmierć? (…)
W pochówku, poza naszą dwójką, uczestniczą pozostali goście hostelowi. Ceremonia przyciąga też sporo gapiów. Musimy stanowić interesujący obrazek. Do Mołdawii nie zapuszcza się wielu turystów, a jeszcze mniej z nich daje się wciągnąć w obrzędy pogrzebowe miejscowych gryzoni".
(fragment „Dziury w podróży”, część „Trzy imprezy i pogrzeb w Mołdawii — Hostel zoologiczny…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Prezydent Piekar Śląskich

Zaszczytnie było mi podpisywać "Dziurę w podróży" dla Pani Prezydent Piekar Śląskich Sławy Umińskiej-Duraj!
Dziękuję raz jeszcze Miejskiej Bibliotece Publicznej im. Teodora Heneczka w Piekarach Śląskich za zaproszenie na dzisiejszą imprezę Narodowe Czytanie w Piekarach Śląskich! Z przyjemnością odczytałam wesoły fragment pamiętników Aleksandra Fredry - jednego z moich literackich wzorów! Dziękuję również wspaniałej Publiczności za gromkie oklaski! Oby więcej podobnych wydarzeń w regionie!
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Kobierce i dywany

Przy okazji Walentynek nawiedziło mnie wspomnienie z czasów, kiedy na randki w ciemno umawiało się za pośrednictwem IRC-a (starożytny internetowy kanał komunikacyjny).
Otóż, spotkałam się przy takiej okazji na Rynku w Bytomiu z gościem, który zaprosił mnie na randkę tramwajem do Reala. Był to wówczas pierwszy hipermarket w okolicy, który szybko stał się modnym miejscem spotkań młodzieży i nie tylko. 
To, że koleś wziął mnie na randkę tramwajem do marketu, to jeszcze nic. Najbardziej interesujący okazał się cel wyprawy, bo jak uczciwie wyjaśnił mi zaraz na początku spotkania, miał nim być… zakup dywanu. W tamtym okresie czytałam dużo horrorów i dywan kojarzył mi się głównie z wynoszeniem zawiniętych w niego zwłok, ale zaintrygowała mnie ta misja, więc się zgodziłam. 
Na szczęście już w tramwaju okazało się, że mój nowy znajomy raczej nie ma złych intencji, a po prostu fascynuje się dywanami i szuka bratniej duszy, którą mógłby zarazić swoją pasją. Zanim jeszcze zaszliśmy na przystanek zac…
Prześlij komentarz
Czytaj więcej